Column De Fietsbel Man

De Fietsbelman

Op ons bedrijf is  een Amsterdamse kunstenaar, Ronald van der Meijs, in het kader van een kunstfietsroute, een kunstwerk aan het maken.  Wanneer je als boer toestemming geeft om een kunstwerk  op je varkensbedrijf te laten opzetten, ben je in beginsel een beetje argwanend. Wat moet je er van verwachten? De desbetreffende kunstenaar komt met een oude jeep met tent en heel  veel  fietsbellen op ons bedrijf  om een kunstwerk te  maken.  Al snel zien we hem rondlopen, observeren  en gesprekken voeren met verschillende mensen. Hij zoekt een leuke plek op het bedrijf en slaat een paar fietsbellen op een draadstang in de grond. Hij krijgt al snel de naam “de fietsbelman”.  Drie dagen achter elkaar is hij met zijn kunstwerk bezig. Tik, tik, tik en  weer  een draadstang met fietsbel in de grond. De  fietsbelman maakt een kunstwerk met een symbiose tussen onbeheersbare en trage natuurlijke processen van onze technocratische samenleving. Het ziet er leuk uit maar wat een monnikenwerk en onze medewerkers vragen zich dan ook af hij dit doet voor de hobby of dat het  betaald wordt; ja, wat heb je er aan?

De fietsbelman komt bij ons aan de kantinetafel zitten en legt dan uit dat zijn project  een subtitel van zijn Sound Architecture project is “Where do we meet?”.  Hoge en lage draadstangen en ronde vormen met paadjes in zijn kunstwerk,  symboliseren de weg van de varkenshouderij met daarbij ook alle problematiek en  ergens komen boeren en burgers bij elkaar.  Hij weet het onder de koffie beeldend uit te leggen. “Als iemand een auto koopt, wil niemand weten hoe deze gemaakt is, maar als iemand vlees koopt dan  wil iedereen er iets over weten en heeft er een mening over” .

Dezelfde dag ontvangen we de eerste nieuwsbrief van Salland boert en eet bewust. Je zou kunnen zeggen:  “het is een kunst om boeren en burgers bij elkaar te laten komen”. Ook wij doen hier met ons bedrijf graag aan mee.   Het komt mooi bij elkaar, maar ontstaat er ook meer respect voor boeren?  Ik weet het niet.  Er zijn al veel initiatieven en het is juist de kunst om de mensen in de steden te bereiken. Daar vind je de massa en hier is ook de meeste onbekendheid met ons als voedselproducenten. Daarom is het misschien goed om onze fietsbelman te omarmen. Kunst verbroedert en opent nieuwe wegen.  De  media interviewt de kunstenaar en hij gaat weer terug naar Amsterdam en binnenkort komen er een paar duizend fietsers naar zijn kunstwerk kijken. Ik denk  bij mezelf “wat hebben wij er aan? Vleesverkoop en misschien een stukje respect opgebouwd bij een Amsterdamse kunstenaar die de varkenshouderij in Amsterdam kan gaan promoten”.   Dan concludeer ik dat ik eigenlijk heel blij met deze fietsbelman ben.  De argwaan is weg en nieuwe kansen doen zich voor.  We hebben elkaars vertrouwen gevonden en hij laat een half jaar langer zijn kunstwerk op ons bedrijf staan.  Ronald is nu  onze  kunstenaar “De fietsbelman”.