Alleen huilen in corona crisis

Huilen doe ik wel alleen

“Huilen doe ik wel alleen”, met deze tekst had volkszanger Jannes in 2016 een grote hit. Intijden van crisis en sociale isolatie wil iedereen een eigen uiting aan zijn emoties geven. Vele ouderen onder ons zitten, net als zieke mensen, alleen. Ik kan hier wel om huilen.

In de zorg zijn er heel veel mensen die anderen helpen,waarbij zij een verhoogd risico lopen om zelf besmet te worden met het corona-virus. Sociaal isolement wordt bijna afgedwongen. Vitale beroepen,waaronder de boeren, worden geacht onder strikte beperkingen en met hoge hygiëne-eisen door te blijven werken. Ik kan er wel om huilen.

In onze naaste omgeving kregen we te horen dat iemand een hele zeldzame vorm van kanker heeft. Ook deze ziekte muteert zich schijnbaar. Dat maakt ons als mensen ondanks de betere medische wetenschap extra kwetsbaar. De wetenschap helpt ons begrijpen maar kan ons nog niet weren tegen extreme ziektes. In mijn kleine isolatieruimte kan ik er wel om huilen.

Sommige mensen menen in crisistijd dat zij boven andere mensen staan. Zij proberen misbruik van de situatie te maken. Zo maakten wij vorige week mee, dat ondanks onze goede bedoelingen, ingebroken werd in onze boerderijwinkel. In de nacht dat alle horeca-gelegenheden moesten sluiten, werden onze vriezers leeggeroofd door, zoals de politie ze noemde, “vleesplunderaars”. Wij konden wel huilen, waarom, waarom?

We zitten als boeren naast de onzekerheid rondom het corona-virus, ook in onzekerheid rondom het stikstofbeleid. Dan lees je in het weekend plompverloren in het NRC dat de coalitie in crisistijd een coalitieakkoord gesloten heeft, zonder dat het Landbouwcollectief hiervan op de hoogte is. Men wil het in deze periode nog maar niet naar buiten brengen. Daar geldt maar één uitspraak voor …. “huilen met de pet op”.

Een raadsfractiegenoot heeft volgens eigen zeggen corona.Een andere fractiegenoot valt in de risicogroep en hij heeft van de artsen gehoord dat, als hij besmet raakt, hij een overlevingskans heeft van 25 %. Iets in mij breekt en ik begin te huilen.

Een economische crisis met veel gevolgen is aanstaande. Iedereen vindt dat volksgezondheid voorop moet staan. Maar hoe vind je de balans tussen aantallen doden en de financiële gevolgen voor iedereen individueel? Keuzes op basis van leven en dood zijn voor onze generatie nieuw. Zulke zware keuzes maken, kun je niet alleen. Dat zullen we samen moeten doen.

Ik weet het zeker, deze periode komen we door en dan gaan we dat vieren en feesten. Ook dan zal ik wellicht moeten huilen, maar dan huil ik van geluk. En ik hoop velen met mij.